Drobniaczek, czyli drobna rozprawa o filmach.

     ,,Planeta małp” którą wyreżyserował Franklin J. Schaffner z 1968 roku uchodzi dzisiaj za absolutną klasykę oraz pozycję obowiązkową dla fanów kina science – fiction. Wynika to z ponadczasowych efektów specjalnych (w głównej mierze z bardzo dobrej charakteryzacji), z bardzo mocnego zwrotu w finale, ale przede wszystkim z niebywale oryginalnego i dobrze zrealizowanego pomysłu fabularnego. Udanie odświeżyć i na nowo zrealizować taki koncept   było niezwykle trudno o czym przekonał się Tim Burton wypuszczając remake pod tym samym tytułem w 2001 roku. Poziom filmu który można było określić jako ,,poprawny” nie mógł równać się z oryginalną odsłoną historii, a wyraźny brak koncepcji na szokujące zakończenie tym bardziej nie pomógł przy odbiorze produkcji. Jednak już ,,Geneza planety małp” oraz ,,Ewolucja planety małp” zaprezentowały nam całkowicie inne, jak najbardziej satysfakcjonujące spojrzenie na historie powstawania tytułowej planety. Mogło by się wydawać że kolejna odsłona ,,W

     Do każdej z filmowych produkcji zapewne każdy z nas powraca z różnych powodów. Niekiedy jest to wywołane potrzebą dokładniejszego obejrzenia,   gdyż nie byliśmy w stanie przy pierwszym seansie wyłapać bądź odpowiednio określić przesłania filmu. Czasami powracamy dla czystej przyjemności czy to ponownie ponapawać wzrok rewią efektów specjalnych, czy wręcz podziwiać kapitalną pracę kamery. Niekiedy chcemy się ponownie wzruszyć czy rozweselić. A niekiedy wracamy do danej produkcji i pomimo tego, iż wszystko zrozumieliśmy i wszystko stało się dla nas jasne po pierwszym obejrzeniu, pragniemy wyłapać małe szczególiki i detale którymi raczyli nas twórcy filmu już od pierwszych jego sekund, a które finalnie skumulowane uderzają nas niczym przysłowiowy grom z jasnego nieba w kończącym produkcję zwrocie akcji. Taki właśnie jest ,,Prestiż”.      Niezwykle trafionym i przemyślanym pomysłem jest obsadzenie zaprezentowanej historii na przełomie XIX i XX wieku. W tym właśnie czasie rewo

     Właściciele studia Illumination pomimo stosunkowo niewielu wyprodukowanych animacji mogą już bez wstydu rywalizować o widza z takimi gigantami jak Sony Pictures Animation, Dream Works czy nawet Pixar. Jednak o ile sukces obrazowany jest w zerach na koncie, o tyle określenie co powoduje masowe wycieczki rodzin z dziećmi na ich produkcje do kin pozostaje dla mnie zagadką. Seria ,,Jak ukraść księżyc”, oraz jej spin-off ,,Minionki” opiera się tylko i wyłącznie na animacji i dziwnych odgłosach wydawanych przez – skądinąd sympatyczne – dziwne żółte stworki i nic innego produkcje z tej serii nie były w stanie zaoferować. Dodajmy do tego jeszcze do bólu przewidywalne ,,Sekretne życie zwierzaków domowych” których docelową grupę odbiorców niezwykle ciężko określić. Z jednej strony mamy humor sytuacyjny niskich lotów odpowiedni najmłodszym widzom, a z drugiej mnóstwo bezsensownej przemocy, gdzie ja, jako dziecko wychowane na produkcjach rodzaju ,,Krwawy sport” czy ,,Rambo” miałbym opory