Drobniaczek, czyli drobna rozprawa o filmach.

  Jakiego filmu sci-fi moglibyśmy spodziewać się od Ridley’a Scotta? Większość z nas stwierdziłaby że mrocznego, przepełnionego przemocą z akcją obsadzoną we wręcz depresyjnym środowisku, najlepiej jeszcze z dodatkiem jakiejś krwiożerczej istoty z innej planety. Historia samotnie pozostawionego astronauty, który musi przeżyć kilka lat w pojedynkę na niezamieszkanej przez nikogo, niedostosowanej do życia planecie idealnie wpisuje się w konwencję kina do jakiego przyzwyczaił nas twórca ,,Obcego” i ,,Łowcy androidów”. Spodziewamy się ciężkich emocji wynikających z osamotnienia, bezradności i krytycznego położenia w jakim znajduje się Mark Watney – tytułowy ,,Marsjanin”. Natomiast już po pierwszych minutach seansu stwierdzamy, że idziemy w całkiem przeciwnym kierunku, niż ten do którego przyzwyczaiła nas większość produkcji z tego gatunku w ostatnich latach – w kierunku pozytywnych, ciepłych emocji a nawet dobrej komedii. I wiecie co jest najlepsze? Wcale nam to nie przeszkadza.    

          Ósmy pasażer Nostromo w hicie z 1979 roku jest bez wątpienia ulubionym dzieckiem Ridleya Scott’a. Mając scenariusz na poziomie filmu klasy B (jak nie niższej) reżyserowi nie tylko udało się stworzyć nie tyle dobry film ile dzieło o statusie kultowym. Pomimo niemal 40-tu lat od daty premiery Ksenomorf nadal straszy, napięcie można kroić nożem, a poza tym próżno szukać twardszej kobiety w świecie przepełnionym testosteronem niż Ellen Ripley. Swoje cegiełki do sukcesu serii dołożyli tacy giganci jak James Cameron czy David Fincher tworząc kolejne części cyklu i pomimo iż może nie dorównali oni pierwowzorowi mogli z dumą tą marką się posługiwać. W końcu i sam twórca fenomenu powrócił do historii krwiożerczego stwora i po nomen omen średnim prequelu ,,Prometeusz” który pozostawił więcej pytań jak odpowiedzi znowu w tytule dumnie widnieje słowo ,,Obcy”. Ktoś jednak w postprodukcji filmu powinien zauważyć iż ten tytuł to za dużo jak na poziom który sobą reprezentuje…     

    Skoro ludzie zostawili swoje ciężko zarobione pieniądze na ,,Szybkich i Wściekłych 5”, ,,Szybkich i Wściekłych 6” czy ,,Szybkich i Wściekłych 7”, nagrywamy ,,Szybkich i Wściekłych 8” – prosta zasada obowiązująca w Hollywood. Jeżeli fani nie zrazili się do poprzednich obrazów ze swoimi ulubionymi bohaterami, z miła chęcią zobaczą ich jeszcze raz na dużym ekranie, a jeżeli widowisko – bo do serii ,,Szybcy i Wściekli” to określenie najlepiej pasuje – ma jakiekolwiek   podwaliny logiki to film osiągnie kolejny kasowy sukces. Reżyser F. Gary Gray nie miał więc zbyt trudnego zadania żeby nas zadowolić – wszak wytrzymaliśmy kolejne części powstające w myśl zasady ,,więcej i bardziej wszystkiego” i z kin wychodziliśmy usatysfakcjonowani. Więc czemu jako człowiek który wszystkie pozostałe części znam na pamięć i mogę pomimo tego do nich powracać nieskończenie, to po ,,Szybkich i Wściekłych 8” czuje niesmak i zażenowanie?      Zaczyna się klasycznie jak już na serie przystało, tylko