Drobniaczek, czyli drobna rozprawa o filmach.

     Nie mogę o sobie powiedzieć, że jestem znawcą twórczości Guillermo del Toro. Jednak z tego co udało mi się ustalić, to zabiegi reżyserskie użyte przez niego w filmie ,,Kształt wody” zdarzało się stosować wcześniej. Czy chodzi tutaj o baśniowy wydźwięk całej historii przełamywany ,,dorosłymi”, sprośnymi dowcipami z rynsztoku, czy umiejscowienie bohaterów mniejszości wszelakich jako protagonistów miało miejsce w jego wcześniejszej twórczości. Tym bardziej ciężko mi stwierdzić dlaczego jest on obsypywany nagrodami na kolejnych festiwalach – pierwsze co czym pomyślałem jako powód tego stanu rzeczy to efekt zaskoczenia nową formą.      Mamy tu przecież oklepaną historię jaką prezentowało nam wielu twórców, a jej treść odkryjemy w całości w kilkuminutowym zwiastunie. Szara myszka, niemowa Eliza Esposito (jakby nie było bardzo dobra Sally Hawkins) pracuje w jednej z amerykańskich rządowych placówek podczas okresu zimnej wojny. Kiedy zostaje przetransportowany nowy obiekt (tutaj

     Luc Besson zabierając się za tworzenie projektu ,,Valerian i Miasto Tysiąca Planet” postawił wszystko na jedną kartę. Największy budżet w historii europejskiej wytwórni oraz planowane (oczywiście pod warunkiem sukcesu pierwszej części) kilkanaście (!) odsłon serii jeszcze przed premierą rozpoczynającego ją filmu uwidoczniło wiarę jaką pokładał twórca ,,Piątego elementu” oraz ,,Leona zawodowca” w tym projekcie. Jednak wyniki w międzynarodowym boxoffice kolejny raz udowodniły, iż nie ma co dzielić skóry na niedźwiedziu tylko należy poczekać na chociażby pierwsze opinie widzów. W tym wypadku nie byli już oni tak przychylni jak spodziewali się twórcy, a powody ku temu nie są do końca jednoznaczne.      Ciężko mi tutaj doszukiwać się różnic podług komiksowego pierwowzoru (z prostej przyczyny – nie miałem przyjemności go czytać), jednak i bez tej wiedzy można stwierdzić, iż Besson podjął dodatkowe ryzyko obsadzając w roli tytułowej Dane DeHaana. Co do jego gry aktorskiej nie

     Oryginalny ,,Łowca androidów” Ridley’a Scotta z 1982 roku jest pozycją obowiązkową dla fanów kina science-fiction i nie podlega to dyskusji. Kwestią jest czy po seansie tego filmu uznamy go za wybitne osiągnięcie, czy za przereklamowaną ciekawostkę. Przy ocenie pierwowzoru miałem jeden z największych dylematów w mojej filmowej świadomości. Nie można mu odmówić widowiskowości, kilku kultowych scen czy bardzo dobrze zagranych wielowymiarowych postaci. Ale jednocześnie wkrada się przewidywalność, pompatyczność, czy dialogi przeładowane filozoficzną paplaniną obok tych wybitnych, które poruszają kwestie człowieczeństwa oraz egzystencji. Bardzo podobną sytuacje mamy w jego kontynuacji, chociaż jeszcze ciężej określić czy przemawia to pozytywnie czy negatywnie za produkcją.      Denis Villeneuve odpowiedzialny za reżyserie ,,Blade Runnera 2049” w niedawno nagranym ,,Nowym początku” udowodnił, że świetnie potrafi zarządzać kamerą oraz czarować obrazem. Swoje zdolności rzemieśl

     Wszyscy którzy widzieliście zwiastun do tego filmu, strzeżcie się. Nie otrzymacie bowiem kina familijnego z gatunku ,,Uwolnić orkę” ani wyciskającego łez na wzór ,,Mój przyjaciel Hachiko”. W sumie ciężko określić dokładnie gatunek filmu. Mamy tu pokazaną silną więź między dziewczynką oraz stworzeniem mającym po trochu z świni, hipopotama i psa. Pojawia się krytyka na konsumpcjonizm i bezduszne myślenie wielkich korporacji nastawionych tylko na zysk, wspieranych przez dwulicowych celebrytów. Mamy także prostą jak drut intrygę, oraz bohaterskich protagonistów gotowych pomóc nieszczęśliwemu zwierzęciu. Każdy więc powinien znaleźć coś dla siebie, lecz niestety w przypadku tej produkcji można użyć stwierdzenia ,,jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego”.      Tytułowa Okja jest jedną z 26-ciu superświń – tak, ta nazwa pojawia się w filmie – rozmnożonych i rozesłanych po całym świecie w celu określenia jej optymalnej i najbardziej wydajnej hodowli. W ciągu dziesięciu lat