PoOglądane: Prestiż (2006r.)



     Do każdej z filmowych produkcji zapewne każdy z nas powraca z różnych powodów. Niekiedy jest to wywołane potrzebą dokładniejszego obejrzenia,  gdyż nie byliśmy w stanie przy pierwszym seansie wyłapać bądź odpowiednio określić przesłania filmu. Czasami powracamy dla czystej przyjemności czy to ponownie ponapawać wzrok rewią efektów specjalnych, czy wręcz podziwiać kapitalną pracę kamery. Niekiedy chcemy się ponownie wzruszyć czy rozweselić. A niekiedy wracamy do danej produkcji i pomimo tego, iż wszystko zrozumieliśmy i wszystko stało się dla nas jasne po pierwszym obejrzeniu, pragniemy wyłapać małe szczególiki i detale którymi raczyli nas twórcy filmu już od pierwszych jego sekund, a które finalnie skumulowane uderzają nas niczym przysłowiowy grom z jasnego nieba w kończącym produkcję zwrocie akcji. Taki właśnie jest ,,Prestiż”.
     Niezwykle trafionym i przemyślanym pomysłem jest obsadzenie zaprezentowanej historii na przełomie XIX i XX wieku. W tym właśnie czasie rewolucji przemysłowej świadomość ludzi bombardowana zewsząd nowymi odkryciami naukowymi oraz coraz bardziej zadziwiającymi wynalazkami dla wielu szarych obywateli pochodziła z granicy magii bądź z otchłani przepełnionych siłami nieczystymi. I w tym właśnie okresie dwóch początkowo zaprzyjaźnionych ze sobą iluzjonistów, Robert Angier (Hugh Jackman), oraz Alfred Borden (Christian Bale), zajmują się zabawianiem tłumów oraz dostarczaniem im ,,magii”. Niestety po wypadku podczas przedstawienia umiera żona Roberta - Julia, popadają w konflikt i jego odzwierciedleniem (początkowo) jest rywalizacja o widzów.
     Pomimo wstępu godnego kina z gatunku dramatu kostiumowego otrzymujemy świetny dramat psychologiczny z domieszką thrillera a nawet i science – fiction. Rywalizacja  głównych bohaterów ewoluuje z niezwykła intensywnością. Rozpoczynając od plagiatowania pomysłów, przez szpiegowanie się nawzajem, aż po sabotowanie występów. Wraz z ich poczynaniami mamy zaprezentowaną przemianę człowieka – w człowieka zawistnego, gotowego wyrzec się wszystkiego i wszystkich stojących mu na drodze do sukcesu. Obaj nie potrafią docenić tego co mają, żyjąc tylko nienawiścią do siebie i ich absolutnym celem jest zniszczyć rywala. Liczy się tylko pozostanie w prestiżu – kiedy zachwycona publika stojąc oklaskuje ich za wykonany występ.
     Takie zapomnienie wartości moralnych musiało zostawić piętno na najbliższych głównych postaci. Pomimo wyraźnie odznaczającego się drugiego planu nikt z aktorów nie zawodzi.  Michel Cane jako Cutter jest istnym odzwierciedleniem sumienia Angier’a. Natomiast Rebecca Hall oraz Scarlett Johansson prezentują kobiety świadome nieszczęścia, jakie niesie towarzyszenie w życiu żądnym sławy iluzjonistą i pomimo tej świadomości dają się porwać uczuciu. Ich gra jest idealnym dopełnieniem obytej kostiumowej maniery Jackamana czy zimnego wyrachowania wymieszanego z psychopatycznym szaleństwem u Bale’a.
     Jednak największą siłą napędową filmu jest brak wyraźnego protagonisty. Każdy z nich pomimo oczywistych pobudek z czasem przekracza granicę moralności i nie ma dla żadnego z nich usprawiedliwienia dla tych decyzji i poczynań. Chęć zniszczenia dawnego przyjaciela doprowadza do patowej sytuacji, gdzie każdego z nich czeka przegrana. Pomimo różnych planów i koncepcji dojścia do sukcesu, pomimo różnych wyrzeczeń oraz innego typu męstwa jakie każdy z nich zaprezentował nie kibicujemy żadnemu z nich. Już po odkryciu wszystkich kart prędzej będziemy czuć zażenowanie niż podziw, analizując ich systemy wartości.
     ,,Prestiż” nie należy do jednorazowych filmów. Tak lubiana przez Nolana nieliniowość czasowa prezentowanej fabuły powoduje, że przy kolejnych seansach będziemy nadal z zaciekawieniem i z bijącym sercem wpatrywać się w obraz próbując się dopatrzeć kolejnych klocków z układanki znajdujących kulminację w jego finale. Nie dość że zapadnie nam on w pamięci, to jeszcze z miłą chęcią i co najważniejsze zaciekawieniem ponownie sięgniemy po ten tytuł. I jeżeli pierwszy raz podchodzicie do seansu to pamiętajcie – ,,najlepszym wyjaśnieniem tricku jest ten najbardziej oczywisty”.
Ocena: 10/10
Na specjalne życzenie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

PoOgladane: Okja (2017r.)

Obraz
     Wszyscy którzy widzieliście zwiastun do tego filmu, strzeżcie się. Nie otrzymacie bowiem kina familijnego z gatunku ,,Uwolnić orkę” ani wyciskającego łez na wzór ,,Mój przyjaciel Hachiko”. W sumie ciężko określić dokładnie gatunek filmu. Mamy tu pokazaną silną więź między dziewczynką oraz stworzeniem mającym po trochu z świni, hipopotama i psa. Pojawia się krytyka na konsumpcjonizm i bezduszne myślenie wielkich korporacji nastawionych tylko na zysk, wspieranych przez dwulicowych celebrytów. Mamy także prostą jak drut intrygę, oraz bohaterskich protagonistów gotowych pomóc nieszczęśliwemu zwierzęciu. Każdy więc powinien znaleźć coś dla siebie, lecz niestety w przypadku tej produkcji można użyć stwierdzenia ,,jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego”.      Tytułowa Okja jest jedną z 26-ciu superświń – tak, ta nazwa pojawia się w filmie – rozmnożonych i rozesłanych po całym świecie w celu określenia jej optymalnej i najbardziej wydajnej hodowli. W ciągu dziesięciu lat
Czytaj więcej

PoOglądane: Trainspotting (1996r.)

Obraz
     Czym film musi zasłużyć sobie na miano ,,kultowego”? Ponadczasowością historii? Nowinkami technicznymi zastosowanymi przy kreowaniu przełomowych efektów specjalnych? Czy może niedefiniowalną przez nikogo ,,oglądalnością”, niekoniecznie określaną przez krytyczne oko krytyków bądź wyniki sprzedażowe w pierwszych dniach premiery? Dla mnie osobiście najważniejszym z elementów określającym kultowość są wywarte pierwsze wrażenia przy seansie – kiedy pomimo upływu lat od premiery i być może po obejrzeniu wielu innych podobnych produkcji podejmujących tą samą tematykę zapada nam on w pamięci i interpretujemy ją w odmętach swojej głowy na nowo, kiedy nie możemy przejść do innej produkcji bez kolejnej interpretacji obejrzanych scen. I wiecie co? ,,Trainspotting” wpisuje się w tą definicję i to z nawiązką.      Tematyka uzależnienia narkotykowego nie należy do najłatwiejszych. Oglądając poczynania bohaterów coraz bardziej staczających się w nałóg, poświęcając dla niego rodzinę, pracę
Czytaj więcej

PoOglądane: K-PAX (2001r.)

Obraz
     Na środku dworca kolejowego, pośrodku tłumu ludzi zmierzających donikąd, w blasku promieniu słońca przenikających okna dworca pojawia się niepozorny mężczyzna w wieku wczesno średnim, nie mający przy sobie żadnych dokumentów. Dodatkowo obdarzając wszystkich naokoło szczerym uśmiechem twierdzi, iż przybywa z odległej o ponad 1000 lat świetlnych planety K-PAX i przebywa tutaj jako turysta. Po wykluczeniu u tajemniczego człowieka (przedstawiającego się imieniem Prot) uraz czaszki czy upojenia narkotykowego, zostaje on przekazany pod opiekę jednego z najlepszych psychologów w kraju dr Marka Powell’a (w tej roli Jeff Bridges), który ma za zadanie wyleczyć ten – w jego mniemaniu jakże ciężki – przypadek psychozy.      Schemat prowadzenia historii zaprezentowany w filmie nie ujmuje nas   niczym nowym ani nie zaskakuje. Główny bohater pomimo iż pracował nad niejednym podobnym przypadkiem, z czasem osobiście przywiązuje się do tajemniczego mężczyzny i próbuje to coraz innych niekonw
Czytaj więcej