PoOglądane: Dunkierka (2017r.)



     II Wojna Światowa jest tematem bardzo chętnie eksploatowanym przez kino. Ogrom okrucieństwa, strachu, grozy jaka towarzyszyła uczestnikom tamtych wydarzeń jest idealnym materiałem na kreowanie historii o bohaterstwie żołnierzy i cywilów poświęcających życie dla swojego kraju. Jednak w filmie Christophera Nolana praktycznie nie uraczymy wyniosłości wynikającej z tego poświęcenia. Oglądamy młodych ludzi przestraszonych, wymęczonych i wyczerpanych wojną, którzy za wszelką cenę chcą wrócić do domu i uciec spod oblężenia. I pomimo wszystko odnosimy wrażenie, że jesteśmy bliżej prawdziwego obrazu wojny niż kiedykolwiek do tej pory.
     Reżyser starał się zaprezentować nam wydarzenia związane z ewakuacją blisko 400-tu tysięcy żołnierzy brytyjskich z okupowanej Francji w jak najmocniejszy sposób oczami samych uczestników tamtych wydarzeń. Rola przeciwnika sprowadza się więc do atakujących bombowców oraz myśliwców, nawet na chwilę nie mamy ich przedstawionych bezpośrednio. Daje nam to czystą sugestię – czy dla żołnierzy ważne jest z kim walczą, jakiej oni są narodowości i czy jest dla nich ważna jego motywacja? Interesuje ich tylko miejsce z którego mogą spodziewać się ataku. Co ważniejsze nie jesteśmy uraczeni nawet jedną sceną z udziałem włodarzy strony aliantów. O ich spojrzeniu na sytuację dowiadujemy się przypadkiem, podsłuchując rozmowę dwóch oficerów – żołnierz jest tutaj sprowadzony do poziomu sztuki potrzebnej do wykonania kolejnego zadania, zapotrzebowania wymaganego na kolejną bitwę – celem jest uratowanie tylko 1/10 z nich.
     Pomimo prowadzenia historii w trzech różnych wątkach i trzech różnych liniach czasowych widz nawet na chwilę nie jest w stanie złapać orzeźwiającego oddechu. Nolan ponownie udowadnia, że świetnie sobie radzi z prowadzeniem mogłoby się wydawać narracyjnego koszmaru. Genialnej pracy kamery (walki powietrzne, zmiany perspektywy w scenach zatapianych niszczycieli), towarzyszy mistrzowsko pomnażane wrażenie zagrożenia - dźwięki nadlatujących myśliwców czy odgłosy bomb uderzających o ziemie w połączeniu z muzyką niezawodnego Hansa Zimmera są tak mocne i przenikające, że widz może wręcz poczuć namiastkę strachu jaki paraliżował ludzi na odsłoniętej plaży idealnej do przeprowadzenia ataku z powietrza.
     Dzięki temu bardziej przywiązujemy się do postaci żołnierzy których losy śledzimy, potrafimy ich lepiej zrozumieć. Większość ich czynów które na pierwszy rzut oka mogą wydać się na pograniczu etyki bądź nie przystoją postawie bohaterskiego żołnierza nie wzbudza w nas negatywnych emocji, a już co ważne nie potępiamy ich za swoje decyzje. Nolan pokazuje to, co kiedyś zaprezentował Spielberg w ,,Szeregowcu Ryanie” w legendarnej już scenie lądowania w Normandii – wojna nie jest wyniosła ani bohaterska, a przeżywają ją ci, którzy mieli po prostu więcej szczęścia. W tym filmie dialogi są zbędne – zostały ograniczone do niezbędnego minimum. Wystarczająco przemawiają do nas milczące twarze żołnierzy przepełnione bólem, strachem i obawą przed śmiercią, czyli normalne ludzkie reakcje osób osadzonych w sytuacji bez wyjścia, jednocześnie nie oceniając uczestników tamtych wydarzeń. W swoim klasycznym stylu zakończenia (częste cięcia przesycone wyniosła muzyką i głębszą narracyjną wypowiedzią) podreśla, że największą dla nich karą będzie wstyd spowodowany tym, że musieli uciekać praktycznie bez walki.
     Przy tegorocznych box-office'owych porażkach, kolejnych prequelach bądź sequelach ,,Dunkierka” wydaje się filmem z innego wymiaru. Poziom w jakim reżyser prowadzi historie, jakość montażu czy ścieżka dźwiękowa wprowadza nas w iście kinowy trans, dzięki któremu 106 minut projekcji staje się dla nas istną ucztą. Przez cały seans namacalne napięcie możemy kroić nożem, a po zakończeniu film na długo zostaje nam w pamięci. Nolan potwierdza, iż jest jednym z największych reżyserów jacy aktualnie mogą uraczyć nas nowym projektem i że w kinie jeszcze nie wszystko zostało pokazane. Nawet z tak często podejmowanego tematu potrafił wykreować idealne, niemal awangardowe arcydzieło. Wielki, wielki film.
                                                                                                                               Ocena: 10/10

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

PoOgladane: Okja (2017r.)

Obraz
     Wszyscy którzy widzieliście zwiastun do tego filmu, strzeżcie się. Nie otrzymacie bowiem kina familijnego z gatunku ,,Uwolnić orkę” ani wyciskającego łez na wzór ,,Mój przyjaciel Hachiko”. W sumie ciężko określić dokładnie gatunek filmu. Mamy tu pokazaną silną więź między dziewczynką oraz stworzeniem mającym po trochu z świni, hipopotama i psa. Pojawia się krytyka na konsumpcjonizm i bezduszne myślenie wielkich korporacji nastawionych tylko na zysk, wspieranych przez dwulicowych celebrytów. Mamy także prostą jak drut intrygę, oraz bohaterskich protagonistów gotowych pomóc nieszczęśliwemu zwierzęciu. Każdy więc powinien znaleźć coś dla siebie, lecz niestety w przypadku tej produkcji można użyć stwierdzenia ,,jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego”.      Tytułowa Okja jest jedną z 26-ciu superświń – tak, ta nazwa pojawia się w filmie – rozmnożonych i rozesłanych po całym świecie w celu określenia jej optymalnej i najbardziej wydajnej hodowli. W ciągu dziesięciu lat
Czytaj więcej

PoOglądane: Trainspotting (1996r.)

Obraz
     Czym film musi zasłużyć sobie na miano ,,kultowego”? Ponadczasowością historii? Nowinkami technicznymi zastosowanymi przy kreowaniu przełomowych efektów specjalnych? Czy może niedefiniowalną przez nikogo ,,oglądalnością”, niekoniecznie określaną przez krytyczne oko krytyków bądź wyniki sprzedażowe w pierwszych dniach premiery? Dla mnie osobiście najważniejszym z elementów określającym kultowość są wywarte pierwsze wrażenia przy seansie – kiedy pomimo upływu lat od premiery i być może po obejrzeniu wielu innych podobnych produkcji podejmujących tą samą tematykę zapada nam on w pamięci i interpretujemy ją w odmętach swojej głowy na nowo, kiedy nie możemy przejść do innej produkcji bez kolejnej interpretacji obejrzanych scen. I wiecie co? ,,Trainspotting” wpisuje się w tą definicję i to z nawiązką.      Tematyka uzależnienia narkotykowego nie należy do najłatwiejszych. Oglądając poczynania bohaterów coraz bardziej staczających się w nałóg, poświęcając dla niego rodzinę, pracę
Czytaj więcej

PoOglądane: K-PAX (2001r.)

Obraz
     Na środku dworca kolejowego, pośrodku tłumu ludzi zmierzających donikąd, w blasku promieniu słońca przenikających okna dworca pojawia się niepozorny mężczyzna w wieku wczesno średnim, nie mający przy sobie żadnych dokumentów. Dodatkowo obdarzając wszystkich naokoło szczerym uśmiechem twierdzi, iż przybywa z odległej o ponad 1000 lat świetlnych planety K-PAX i przebywa tutaj jako turysta. Po wykluczeniu u tajemniczego człowieka (przedstawiającego się imieniem Prot) uraz czaszki czy upojenia narkotykowego, zostaje on przekazany pod opiekę jednego z najlepszych psychologów w kraju dr Marka Powell’a (w tej roli Jeff Bridges), który ma za zadanie wyleczyć ten – w jego mniemaniu jakże ciężki – przypadek psychozy.      Schemat prowadzenia historii zaprezentowany w filmie nie ujmuje nas   niczym nowym ani nie zaskakuje. Główny bohater pomimo iż pracował nad niejednym podobnym przypadkiem, z czasem osobiście przywiązuje się do tajemniczego mężczyzny i próbuje to coraz innych niekonw
Czytaj więcej